środa, 3 kwietnia 2019

OBRZEZANIE

Obrzezanie (rzadziej cyrkumcyzja, łac. circumcisio, „dokoła ciąć”) - zabieg usunięcia napletka chroniącego żołądź prącia zewnętrznych narządów płciowych mężczyzny, wykonywany głównie z powodów religijnych. Rzadziej z przyczyn medycznych, którymi jest, np: stulejka, załupek, nowotwór. Określenie to stosuje się również wobec zabiegu usunięcia części żeńskich zewnętrznych narządów płciowych (obrzezanie kobiet).

Obrzezanie u mężczyzn
Zabieg obrzezania u mężczyzn występuje w dwóch głównych formach:
- jako zabieg o charakterze medycznym,
- jako rytuał lub część serii rytuałów.

W sensie medycznym obrzezanie oznacza amputację co najmniej dużej części napletka, czasem usuwane bywa też wędzidełko napletkowe (frenulum). Istnieją organizacje walczące o zaprzestanie praktyki obrzezania (zwłaszcza noworodków), ponieważ uważają ją za pogwałcenie praw człowieka.

Obrzezanie rytualne występuje w dwóch głównych postaciach:
- jako rytuał o charakterze głównie religijnym (np. w judaizmie, w islamie),
- jako element rytuałów inicjacji dojrzałościowej.

Obrzezanie z powodów religijnych
Obrzezanie z przyczyn religijnych jest aktem rytualnym, którego podłożem było najprawdopodobniej radykalne postępowanie dla zachowania higieny intymnych części ciała, jako miejsc najbardziej narażonych na zakażenie w wyniku zalegania w nich brudu. Jednak równocześnie z oczyszczaniem fizycznym, tak samo ważną rolę odgrywało oczyszczanie duchowe, czyli osłabienie popędu płciowego, który w wielu kulturach również uważany jest za "nieczysty". Popularność obrzezania z przyczyn obyczajowych wzmagało postrzeganie go jako środka zapobiegającego lub przynajmniej utrudniającego masturbację.

Obrzezanie praktykowane jest w judaizmie. Zwyczaj ten znany jest również wśród wielu ludów: Bliskiego Wschodu (m.in. Żydów i Arabów), Afryki, Ameryki Południowej, państw Azji Południowo-Wschodniej z regionu Jawy, Borneo i Nowej Gwinei, oraz Australii i wysp Pacyfiku. Obrzezanie znane było już w starożytności i rozpowszechnione w wielu kulturach. Zwyczaj ten jest praktykowany również obecnie - także wśród narodów o najwyższym stopniu rozwoju cywilizacyjnego.

Starożytny Egipt
Obrzezanie to obyczaj mający różnoraką postać, znany już w starożytnym Egipcie jako symbol czystości (szlachetności). Herodot 'Dzieje' (2,36n) podaje: Członki rodne zostawiają inni ludzie takimi, jak je stworzyła natura, a Egipcjanie i ci, którzy się tego od nich nauczyli - obrzezują je. (...) Członki męskie obrzezują dla czystości, woląc być czystymi niż dorodnymi. (2,104): Kolchowie, Egipcjanie i Etiopowie od dawien dawna obrzezują się. Potwierdzają to egipskie dzieła sztuki. Obrzezania dotyczy być może wzmianka o okaleczeniu się Ra w Egipskiej Księdze Zmarłych.

Judaizm
W judaizmie obrzezanie jest nakazem religijnym pochodzącym według Biblii od Abrahama (Rodz. 17:9-14). Każdy potomek płci męskiej musi być poddany obrzezaniu, z reguły ósmego dnia po urodzeniu, w czasie rytuału Brit mila. Zwyczaj ten wiązał się też z nadaniem chłopcu imienia.

Islam
W islamie obrzezanie traktowane jest jako religijny nakaz lub tylko ważne zalecenie, jako że nie wspomina o nim Koran, a jedynie Sunna. Dokonywane jest w różnych krajach islamskich od ósmego dnia życia, lecz najczęściej w wieku około 14 lat.

Wśród wielu innych populacji obrzezanie jest uwarunkowane kulturowo. W niektórych częściach świata, głównie w krajach anglojęzycznych, obrzezanie stało się pod koniec XIX wieku popularne z przyczyn związanych z argumentami quasi-medycznymi lub obyczajowymi.

Obrzezanie z innych powodów kulturowych
Z przyczyn poza religijnych obrzezanie jest powszechną praktyką w USA, na Filipinach, w Korei Południowej, licznych krajach afrykańskich i wysp południowego Pacyfiku. Ocenia się, że większość rodzących się chłopców w tych krajach zostaje obrzezana. Kraje europejskie odznaczają się znacznie mniejszym odsetkiem obrzezanych mężczyzn, po II wojnie światowej zmalała popularność obrzezania także w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii.

Obrzezanie mężczyzn było popularyzowane jako zabieg higieniczno-kosmetyczny i estetyczny, co między innymi wpłynęło na popularność tego zabiegu w USA. W Korei Południowej zostało spopularyzowane przez wojska amerykańskie i jest dokonywane najczęściej około dwunastego roku życia. W krajach, w których większość dzieci zostaje obrzezana, duża część dorosłych nieobrzezanych mężczyzn również decyduje się na dokonanie zabiegu. To, czy obrzezanie nie spowodowane koniecznością medyczną jest korzystnym zabiegiem higienicznym czy nie, jest jednak kwestią wywołującą spory. Przytaczane są argumenty za i przeciw temu stanowisku. Podobnie sporna jest sprawa estetyki zabiegu.

W niektórych krajach europejskich (Finlandia, Szwecja) wprowadzono w latach 90. XX w. restrykcje dotyczące obrzezania chłopców z przyczyn pozamedycznych. Z kolei w Niemczech od grudnia 2012 obrzezanie niepełnoletnich chłopców, także bez zaistnienia przesłanek medycznych, jest jednoznacznie zdefiniowane prawnie jako legalne, jeśli opiekunowie prawni wyrażą zgodę, dobro dziecka nie jest zagrożone, a zabieg odbywa się zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej. Wobec chłopców poniżej szóstego miesiąca życia zabiegi takie mogą być wykonywane także przez przyuczone osoby bez wykształcenia medycznego.

Obrzezanie z powodów medycznych

Obrzezanie mężczyzny, w rozumieniu odcięcia części skóry napletka, jest również zabiegiem chirurgicznym stosowanym we współczesnej medycynie. Konieczność obrzezania zachodzi jednak tylko w szczególnie ciężkich przypadkach stulejki. W wieku niemowlęcym i dziecięcym zachodzi ona jednak stosunkowo rzadko z przyczyn naturalnych. Sklejenie napletka z żołędzią u niemowląt i dzieci jest normalne, próby zsunięcia nieodklejonego fałdu skórnego prowadzą jednak do zranień, a ich zabliźnianie do ewentualnych komplikacji. W zdecydowanej większości przypadków napletek odkleja się samoczynnie w ciągu pierwszych kilkunastu lat życia. Absolutna konieczność obrzezania ma miejsce tylko przy chronicznych zapaleniach związanych ze stulejką w starszym wieku.

W Afryce przeprowadzono 3 losowe badania kliniczne wpływu obrzezania wśród 11 tys. heteroseksualnych mężczyzn na ryzyko zakażenia HIV. Wśród obrzezanych ryzyko zakażenia było o połowę niższe w ciągu roku od zabiegu, w tym wliczając 6 tygodniowy okres zalecanej wstrzemięźliwości do czasu zagojenia się ran. WHO zaleca obrzezanie heteroseksualnych mężczyzn jako dodatkowy środek znacznie zmniejszający ryzyko zachorowania. Po obrzezaniu zmienia się skład flory bakteryjnej żyjącej na penisie, w tym prawie znikają bakterie beztlenowe żyjące wcześniej pod napletkiem. Przypuszcza się, że to one, wywołując stan zapalny, przyciągają komórki układu odpornościowego, zwiększając ryzyko ich zakażenia przez HIV.

Techniki obrzezania

U Żydów w czasach biblijnych usuwano jedynie koniec napletka, obecnie usuwa się cały lub prawie cały. Jeśli zarówno wewnętrzna jak i zewnętrzna warstwa napletka jest usuwana, a żołądź stale (a zatem nie tylko w czasie erekcji) jest całkowicie odkryta, można mówić o radykalnym obrzezaniu.

Style obrzezania rozróżnia się w zależności od stopnia napięcia pozostałej skóry oraz miejscu nacięcia: położenie blizny blisko żołędzi określa się w krajach anglosaskich jako low (nisko), zaś dalej od żołędzi jako high (wysoko). Przy niskim obrzezaniu wewnętrzna część napletka zostaje prawie całkowicie wycięta. W zależności od ilości wyciętej skóry mówi się o obrzezaniu loose (luźnym) lub tight (ciasnym) – wówczas podczas erekcji skóra na penisie nie może być poruszana. W ten sposób powstają cztery style: high & tight, high & loose, low & tight oraz low & loose. Dodatkowy wyróżnik stanowi ewentualne usunięcie wędzidełka.

Podczas gdy w USA przede wszystkim dokonuje się obrzezania high & tight, w Europie występuje raczej low & loose. Styl obrzezania ma związek ze stosowanymi technikami – zabiegu przy użyciu jedynie skalpela, specjalnych przyrządów pomocniczych lub jednorazowych klamer uciskowych, tamujących dopływ krwi do napletka.

W USA obrzezania noworodków dokonuje się w szpitalach bez użycia jakiegokolwiek znieczulenia, co wedle najnowszych badań może wywołać szok, a nawet zapadnięcie w śpiączkę. Rytualne żydowskie obrzezanie dokonywane było dawniej przez mohela, najczęściej laika w sprawach medycznych. Obecnie jednak mohel ma najczęściej wykształcenie medyczne. W przypadku obrzezania metodą z zastosowaniem ustnego ssania (ang. oral suction, heb. metzitzah b'peh) przez mohela, istnieje ryzyko zakażenia wirusem opryszczki, co w przypadku noworodków może być groźną infekcją.

Przesłanki etyczne

Rutynowego obrzezania noworodków z powodów innych niż medyczne nie zalecają m.in. Amerykańska Organizacja Zdrowia, australijski Royal Australasian College of Physicians, Kanadyjskie Towarzystwo Pediatryczne oraz American Medical Association.
Szkody medyczne lub korzyści obrzezania nie zostały jednoznacznie zbadane, jednak istnieją oczywiste zagrożenia powikłań, jeśli zabieg jest przeprowadzony nieprawidłowo. Obrzezanie mężczyzn jest zabiegiem chirurgicznym, musi więc istnieć pewność dostatecznej wiedzy obywateli, w celu umożliwienia im świadomego i wolnego wyboru. Rola organizacji walczących o zaprzestanie rutynowego obrzezaniu noworodków (np. takich jak National Organization of Circumcision Information Resource Center lub Stop Infant Circumcision Society) polega głównie na informowaniu społeczeństwa o aspektach medycznych i etycznych tego typu praktyk. Rozumieją one to zjawisko jako nieetyczne, niepotrzebne i szkodliwe oraz pozbawione medycznych przesłanek. Główne argumenty, jakimi się posługują, to:
- Obrzezanie noworodka narusza jego prawa co do integralności jego własnego ciała.
- Pewne organizacje medyczne i pediatryczne nie zalecają tego typu praktyk.
- Napletek jest normalnym, ochronnym, potrzebnym i funkcjonującym organem.


Skala obrzezania mężczyzn na świecie


Obrzezanie kobiet
U kobiet, w odróżnieniu od obrzezania mężczyzn, akt ten jest znacznie częściej bardzo drastyczny, bolesny oraz często dający efekt zachowania higieny wręcz odwrotny od zamierzonego. Polegać może na usunięciu różnych fragmentów zespołu sromowego, aż do całkowitego usunięcia wszelkich części ciała znajdujących się na zewnątrz od wejścia do pochwy, łącznie z amputacją łechtaczki i zaszyciem, co najmniej częściowym, samego wejścia do pochwy.

Wyróżnia się różne formy obrzezania kobiet:
- klitoridotomia – obrzezanie fałdu skórnego przykrywającego łechtaczkę (analogiczne do obrzezania mężczyzn)
- klitoridektomia – wycięcie całości lub części łechtaczki – rytualne usuwanie łechtaczek metodą zabiegów quasi-chirurgicznych jest stosowane nawet w społecznościach Arabów zamieszkujących USA;
- obrzezanie łechtaczki i małych warg sromowych;
- wycięcie całego sromu i zszycie otworu, zwane obrzezaniem faraońskim, nadal obecne w krajach północno-wschodniej Afryki – może polegać nawet na stosowaniu wrzątku oraz wyskrobywaniu fragmentów ciała zamiast ich odcinania;
- diewikodermia – wydłużanie warg sromowych i łechtaczki, rozcinanie krocza (aż do odbytu) i rozszerzanie otworu pochwy oraz częściowe odcięcie warg sromowych mniejszych i części pochwy.

W przeciwieństwie do obrzezania mężczyzn, obrzezanie kobiet jest uznawane przez wiele środowisk i organizacji za pogwałcenie praw człowieka – jest bardziej drastyczne, a w niektórych kulturach jest nawet specjalnie aktem mającym sprawić ból, co ma dawać dodatkowy efekt "oczyszczający". Jednak nawet bardziej cywilizowane akty obrzezania kobiet, jak odcięcie ostrym narzędziem łechtaczki przez specjalistę, budzą protesty wielu osób na całym świecie jako akt nieuzasadnionego okaleczenia człowieka, wpływające na jego funkcje seksualne. Stanowi to, ich zdaniem, akt uprzedmiotowienia kobiety w stosunku do mężczyzny, którego celem ma być obniżenie jej libido. Inni podkreślają znaczenie tego typu praktyk dla lokalnej tradycji (rytuał inicjacji) i więzi społecznych.

Zestaw do obrzezania, wraz ze skrzynką z około XVIII wieku. 
Drewniana skrzynka pokryta byczą skórą ze srebrnymi przyrządami.

Płaskorzeźba na wewnętrznej ścianie świątyni w Luksorze przedstawiająca scenę obrzezania, około 1369 p.n.e.)

Obrzezanie - malowidło z Sakkary.
Obrzezanie Jezusa. Iluminacja mszału z około 1460. Miejska biblioteka w Clermont-Ferrand we Francji.

Protest przeciwko rutynowym obrzezaniom noworodków w USA.





środa, 28 listopada 2018

gyros- geografia rolnictwa, projekt

Składniki:
(w odpowiedniej kolejności)
1. filet z kurczaka
2. cebula
3.  ogórki konserwowe
4. ketchup
5. kukurydza
6. majonez
7. kapusta pekińska 
8. sól

Przygotowanie:
1. filet z kurczaka umyć, pokroić w kostkę, usmażyć na rozgrzanym oleju na patelni, przyprawić czosnkiem oraz przyprawą do
gyrosa.
2. pokroić w drobną kostkę ogórki konserwowe oraz cebulę.
3. posiekać kapustę pekińską.
4. ułożyć składniki w misce, w odpowiedniej kolejności. 
5. posypać całość odrobiną soli. 

surowy filet z kurczaka
usmażony filet z kurczaka z przyprawami
pokrojona cebula w kostkę
na kurczaka nakładamy cebulę, do zakrycia poprzedniej warstwy
pokrojone ogórki
ogórki nakładamy na cebulę, do zakrycia poprzedniej warstwy
dodajemy ketchup, równomiernie nakładamy, zakrywając poprzednią warstwę
kukurydza
kukurydzę nakładamy na ketchup, do zakrycia poprzedniej warstwy
dodajemy majonez, równomiernie nakładamy, zakrywając poprzednią warstwę
posiekana kapusta pekińska
kapustę pekińską nakładamy na majonez, do zakrycia poprzedniej warstwy
CAŁOŚĆ SOLIMY.

gotowe!

PRODUKCJA ŚWIATOWA POSZCZEGÓLNYCH SKŁADNIKÓW.
1. kurczak
-najwięksi producenci: USA, Brazylia, Chiny

2. cebula
-najwięksi producenci: Chiny, Indie, USA

3. ogórki
 -najwięksi producenci: Turcja, Iran, Chiny

4. pomidory
 -najwięksi producenci: USA, Indie, Chiny

5. kukurydza
-najwięksi producenci: USA , Chiny, Brazylia

6. jajka
-najwięksi producenci: USA , Chiny, Indie

7. olej:
*rzepak -Indie, Kanada, Chiny
*słonecznik -Rosja, Ukraina, Argentyna
*soja -USA, Argentyna, Brazylia
*siemię lniane -USA , Chiny, Belgia
*dynia - Chiny, Indie, Rosja
*winogrono -Chiny, USA, Włochy
*orzechy laskowe-Turcja, USA, Włochy
*orzechy włoskie-Iran, USA, Chiny
  
8. kapusta pekińska
-najwięksi producenci: Indie, Rosja, Chiny

9. sól
-najwięksi producenci: Maroko, USA, Chiny

10. czosnek
-najwięksi producenci: Indie, Korea Południowa, Chiny

Indie- cebula, pomidory, jajka, rzepak, dynia, kapusta pekińska, czosnek
Chiny- kurczak, cebula, ogórki, pomidory, kukurydza, jajka, rzepak, siemię lniane, dynia, winogrono, orzechy włoskie, kapusta pekińska, sól, czosnek
Rosja- słonecznik, dynia, kapusta pekińska
Stany Zjednoczone- kurczak, cebula, pomidory, kukurydza, jajka, soja, siemię lniane, winogrono, orzechy laskowe, orzechy włoskie, sól
Brazylia- kurczak, kukurydza, soja
Argentyna- słonecznik, soja
Maroko- sól
Kanada- rzepak
Turcja- ogórki, orzechy laskowe
Iran- ogórki, orzechy włoskie
Belgia- siemię lniane
Włochy- winogrono, orzechy laskowe
Ukraina- słonecznik
Korea Południowa- czosnek

niedziela, 25 listopada 2018

Spór o chrześcijańskie życie po życiu -> REINKARNACJA.

Reinkarnacja- pogląd, według którego dusza (bądź świadomość) po śmierci ciała może wcielić się w nowy byt fizyczny. Np. dusza jednego człowieka może przejść w ciało nowo narodzonego dziecka lub zwierzęcia czy nawet według niektórych poglądów rośliny.
Samo słowo reinkarnacja jest zestawieniem dwóch członów: inkarnacja (wcielenie) i przedrostka re- (oznaczającego powtórzenie czegoś). Dosłownie więc reinkarnacja oznacza powtórne wcielenie.

Perspektywy religijne
Różne formy reinkarnacji stanowią jedno z podstawowych wierzeń hinduizmu, dżinizmu, wierzeń afrykańskich, orfików, pitagorejczyków, występuje w platonizmie, gnostycyzmie, kabalistyce, spirytyzmie, teozofii, antropozofii. W pewnym sensie stanowi także podstawową koncepcję w buddyzmie, jednak buddyzm łączy to z doktryną braku indywidualnej niezmiennej duszy (anatman), nie mówi się tutaj jednak dosłownie o reinkarnacji, a raczej o "wielu wcieleniach".

Hinduizm
Wiara w reinkarnację występuje w najbardziej rozbudowanej formie w hinduizmie. Według zasad tej religii cykl śmierci i ponownych narodzin dusz ciągnie się aż do przerwania- pełnego zjednoczenia z Brahmanem, które nigdy się nie skończy. Jakkolwiek nie można bezpośrednio sterować procesem przechodzenia do następnego wcielenia, o jego kierunku decyduje indywidualna karma oraz pragnienia danej duszy. Stąd poprawianie własnej karmy poprzez dobre, zgodne z dharmą uczynki skutkuje wcieleniem się po śmierci w lepszy byt, zaś pogarszanie własnej karmy powoduje wcielenie się w gorszy byt. Krąg reinkarnacji może być przerwany dopiero po osiągnięciu oświecenia, które wiąże się z całkowitym oczyszczeniem karmy. Według jednego z głównych nurtów filozoficznych, Wisznuizmu, krąg reinkarnacji może być przerwany po oczyszczeniu karmy oraz pozbyciu się materialnych pragnień w procesie rozwinięcia miłości do Osobowego Boga. Zjednoczenie z Bogiem, nie jest rozumiane jako zjednoczenie z bezosobowym Brahmanem, ale miłosny związek indywidualnej duszy, jivy z Duszą Najwyższą.

 *jiva- w hinduizmie, dżinizmie i filozofii indyjskiej dusza indywidualna

Buddyzm
Pogląd na temat reinkarnacji, występuje też w buddyzmie, jednak buddyzm godzi go z twierdzeniem, że nie istnieje wieczne "ja", czyli dusza, które przechodziłoby do następnego życia. Nazywa się to anatmanem. To tylko nieustannie zmieniający się konglomerat, kontinuum. Doktryna anatmana jest naturalnym rezultatem analizy pięciu skupisk i nauki o współzależności. Nie ma niczego poza pięcioma skupiskami, co można odnaleźć jako atman, jaźń "ja" lub inną niezmiennie istniejącą istotę.

Budda nauczał, że kiedy człowiek dostrzeże, że idea trwałego, metafizycznego "ja" jest iluzją, przestanie cierpieć i zadawać cierpienie innym.
Nauki o "Dwunastu Ogniwach Współzależnego Powstawania" rozróżniają kontinuum pięciu skupisk, które można podzielić na kontinuum ciała i kontinuum umysłu. Kontinuum umysłu w przypadku narodzin (zapłodnienie) zaczyna być współzależnym z kontinuum ciała, a po śmierć nie współzależy już od niego. O kolejnym odrodzeniu decydują rezultaty z niezliczonych uczynków zgodnie z buddyjskim prawem karmy. Uczynki wykonywane były nie tylko w obecnym życiu, ale i w poprzednich niezliczonych żywotach, jak i również, co podkreślane jest w buddyzmie tybetańskim, wykonywane będą nawet po śmierci w stanie przejściowym bardo tuż przed kolejnymi narodzinami.
Ze względu na brak przewidywalności, jaki rezultat powstanie z niezliczonych uczynków, w buddyjskiej karmie nie ma w przeciwieństwie do chrześcijaństwa pojęcia grzechu śmiertelnego skazującego duszę na wieczne piekło, czy hinduistycznej nieuchronnej karmy skazującej kogoś na następne złe odrodzenie jako zwierzę. Rezultaty doświadczane będą tylko przez istotę, która nagromadziła ich przyczyny i nikt nie może zbawić z tego "z zewnątrz" lub tym bardziej potępić. Nie ma pojęć, takich jak bóg "zbawiciel" lub bóg karzący na wieczne piekło. Są natomiast poglądy siunjata lub anatman:
  1. w mahajanistycznej madhjamace owa nieskończoność uczynków jest argumentem stosowanym w dowodzeniach Nagardżuny ustanowienia poglądu siunjata na rzeczywistość: zjawiska choć konwencjonalnie wydają się tylko przejawiać z powodu nieskończonej ilości niezbędnych do tego przyczyn, ostatecznie nigdy nie powstały.
  2. w theravadzie naucza się, że prawdziwe i ostateczne zrozumienie buddyjskiej karmy jest możliwe jedynie dzięki głębokiemu wglądowi w Bezosobowość (anattā) i Przyczynowość wszelkich (paticca-samuppāda) zjawisk istnienia.
*Mahajana- kierunek buddyzmu
*Madhjamaka- 'Droga Środka'
*Therawada- „doktryna starszych”

Chrześcijaństwo
W niektórych odmianach chrześcijaństwa, np. gnostycyzmie lub nestorianizmie, również występowały elementy wiary w reinkarnację, jednak po V Soborze Powszechnym w Konstantynopolu (553 r.), większość kościołów chrześcijańskich odrzuciła tę wiarę w całości, przyjmując jako jedynie słuszną koncepcję bezpośredniego pochodzenia duszy ludzkiej od Boga i zbawienia/potępienia następującego tylko raz – zaraz po śmierci człowieka.
Chrześcijanie odrzucając koncepcję reinkarnacji powołują się przede wszystkim na werset z Listu do Hebrajczyków, znajdującego się w Biblii: '(...) ludzie muszą raz umrzeć, a potem następuje sąd' (List do Hebrajczyków 9,27, Biblia poznańska).
Jednak według zwolenników reinkarnacji, Nowy i Stary Testament zawierają wiele cytatów nawiązujących do reinkarnacji. Często stosowanym przykładem jest stwierdzenie Jezusa, że Jan Chrzciciel 'jest Eliaszem, który miał przyjść' (Mt 11,14).

Islam
Większość muzułmanów odrzuca wiarę w reinkarnację. Mimo to istnieją grupy sufickie, które w nią wierzą. Według nich nie kłóci się ona z Koranem. Koraniczny werset, na które muzułmanie wierzący w reinkarnację się powołują to 2:28  Jakże możecie nie wierzyć w Boga? Byliście umarłymi, a On dał wam życie; potem sprowadzi na was śmierć i znowu da wam życie; wtedy do Niego zostaniecie sprowadzeni
Inna aja interpretowana jako potwierdzenie teorii o reinkarnacji to 3:27 Ty wprowadzasz noc w dzień i Ty wprowadzasz dzień w noc. Ty wyprowadzasz żyjące z martwego i Ty wyprowadzasz martwe z żyjącego. Ty dajesz zaopatrzenie, komu chcesz; bez rachunku!

Judaizm
Gilgul neszamot- żydowska doktryna metempsychozy, wywodząca się prawdopodobnie z doktryn greckich i gnostyckich.

W mistyce żydowskiej obecna od XIII w., za sprawą Sefer ha-Bahir. We wczesnej kabale uważano, że gilgul może trwać nawet tysiąc pokoleń, Zohar podaje natomiast, że jedynie trzy. Opiera się przy tym na wykładni wersetu z Księgi Hioba (33:29). Wedle doktryny gilgul, każda dusza z natury pragnie uzyskać doskonałość i złączyć się z Bogiem, jeśli jednak nie uda się jej to za życia, otrzymuje kolejną szansę w innym ciele. Grzesznicy, którzy za życia nie odpokutowali za swą niegodziwość, w kolejnym ciele kontynuują swe oczyszczanie przez spadające na nich kary. Z kolei dusze ludzi sprawiedliwych mogą powracać celem niesienia pomocy. Kolejne wcielenie mogą służyć również wykonaniu szczególnych, rozciągniętych na wiele pokoleń zadań. Koncepcję rozwinął Chaim Vital w dziele Sefer ha Gilgulim. Dla niego wędrówka dusz była kosmicznym prawem. Widział w niej również metaforę żydowskiego losu - wygnania. Poszczególne dusze były dla niego tylko częściami pierwotnej duszy Adama. Wędrówkę dusz może zakończyć tylko duchowa naprawa lub Mesjasz. Sam człowiek jednak, w swej skłonności do grzechu wciąż pogarsza swój los. 

Perspektywy filozoficzne
Reinkarnacja występuje przede wszystkim w filozofii indyjskiej i buddyjskiej. Praktycznie wszystkie szkoły tych filozofii w nią wierzą.
Idea reinkarnacji pojawiała się także w starożytnej filozofii greckiej. Zwolennikami tego poglądu byli między innymi Pitagoras oraz Platon.
Zwolennikami takiego poglądu są również gnostycy.

Argumenty empiryczne
Przypadkami osób, które twierdzą, iż pamiętają swoje poprzednie wcielenia, interesuje się również świat naukowy. Należy tu wskazać wkład psychiatry profesora Iana Stevensona. Wśród wielu jego publikacji (niemal trzysta pozycji) jedna została również wydana w Polsce ("Dwadzieścia przypadków wskazujących na reinkarnację"). Zdaniem badacza nie istnieją żadne naturalistyczne wyjaśnienia faktu zgodności twierdzeń "reinkarnowanych" dzieci z pewnymi danymi z życia zmarłych, których to inkarnacjami miały być. Spośród innych autorów pokroju Stevensona wymienić można m.in. Raymonda Moody, Briana Weissa, Roberta Monroe, Michaela Newtona, Satwanta Pasricha, Jima B. Tuckera, Antonię Mills i Godwina Samararatne. Często badania nad reinkarnacją są prowadzone poprzez regresję hipnotyczną. Poglądy Stevensona i innych badaczy wierzących w reinkarnację spotkały się jednak z krytyką ze strony innych przedstawicieli świata nauki, których zdaniem przesłanki przemawiające za istnieniem reinkarnacji są niewystarczające (jako kontrargumenty podawane są m.in. warunkowanie kulturowe, anegdotyczny charakter dowodów, ewentualne motywy osób "reinkarnowanych", możliwości kryptomnezji i konfabulacji). Wśród krytyków wiary w reinkarnację znajdują się m.in. Paul Edwards, Keith Augustine, Ian Wilson i Robert Baker.

*Regresja hipnotyczna-  jedna z metod terapeutycznych. Polega na wprowadzeniu człowieka w stan hipnozy i powolnym cofaniu się pamięcią do czasu, kiedy zaistniało traumatyczne wydarzenie (proces zwany ogólnie w psychologii regresją). Regresja polega zatem na naprawianiu pamięciowego śladu.
Przeżycia, których doświadczyliśmy w przeszłości stanowią swego rodzaju blokadę, która ma wpływ na całe życie człowieka. Regresja jest metodą usunięcia tej blokady. Umożliwia ona zmianę uwarunkowań zakodowanych w podświadomości i podobno stwarza możliwości otwarcia się na nowe postrzeganie świata i rzeczywistości.

*Kryptomnezja- częsty sposób przypominania sobie głęboko ukrytych lub zapomnianych przeżyć inaczej niedostępnych. Pamięć bez identyfikacji pamiętanych treści jako wcześniej poznanych, np. przyjmowanie za własne cudzych myśli zasłyszanych dawniej (niekiedy mówi się o podświadomym plagiacie).

*Konfabulacja, wspomnienie rzekome – pochodzący z łaciny termin oznaczający uzupełnianie brakujących wspomnień informacjami nieprawdziwymi, które możliwie dobrze pasują do całego logicznego ciągu wydarzeń. Konfabulacja różni się od świadomego zmyślenia tym, że konfabulujący człowiek jest przekonany o prawdziwości swoich wspomnień, i jeśli o nich kogoś informuje, to wówczas nie kłamie, gdyż kłamać można wyłącznie świadomie. Konfabulacja często jest zjawiskiem czysto wewnętrznym, gdy człowiek jedynie przywołuje wspomnienia wyłącznie dla siebie.
W kognitywistyce konfabulację uważa się za podstawową czynność umysłu, kluczową w procesach wnioskowania i przewidywania jako naturalne uzupełnienie braków wiedzy. Przesadna konfabulacja jest jedną z cech myślenia dziecięcego, a także objawem zaburzeń psychicznych- pamięci i myślenia, zwłaszcza u ludzi w podeszłym wieku.